## 🌾 **ਪਿਉ ਦੀ ਛਾਂ**
ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ **ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ** ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਤੇ ਇਕੋ ਪੁੱਤਰ **ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ** ਨਾਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਕਿਸਾਨ ਸੀ — ਸਵੇਰੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦਾ।
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦਾ, ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਿਉ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦਾ,
> “ਪੁੱਤਰ, ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਮਿਲੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਸਵਾਦ ਰੱਬ ਦੀ ਨੇਮਤ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।”
ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ, ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਨ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਉਥੇ ਦੀ ਚਮਕ–ਧਮਕ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹੌਲੇ–ਹੌਲੇ **ਆਪਣੀ ਜੜਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ।**
ਉਹ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦਾ ਸੀ ਇਹ ਕਹਿਣ ਵਿੱਚ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਕਿਸਾਨ ਹੈ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਿੰਡੋਂ ਖ਼ਬਰ ਆਈ — ਪਿਉ ਬਿਮਾਰ ਹੈ।
ਪਰ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਕੰਮ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਆਉਣਾ ਟਾਲ ਦਿੱਤਾ।
ਕੁਝ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਫ਼ੋਨ ਆਇਆ —
> “ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਉ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਰਹੇ…”
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਤੁਰ ਪਿਆ ਪਿੰਡ ਵੱਲ। ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ — ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਕੋਲ ਪਿਉ ਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਤਸਵੀਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਲਿਖੀ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਪਈ ਸੀ।
ਚਿੱਠੀ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ:
> “ਪੁੱਤਰ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਤੂੰ ਵੱਡੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈਂ।
> ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈਂ।
> ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ — ਜੜਾਂ ਤੋਂ ਵਿੱਛੁੜਿਆ ਦਰੱਖਤ ਕਦੇ ਛਾਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ।
> ਜਦ ਵੀ ਥੱਕ ਜਾਏਂ, ਮੇਰੇ ਖੇਤ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠੀ, ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਵੇਗਾ।”
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਰੋ ਪਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪਿਉ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਉਠਾਈ ਤੇ ਮੱਥੇ ਨਾਲ ਲਾਈ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਆਇਆ —
> **ਪਿਉ ਦੀ ਛਾਂ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਉਹ ਹਰ ਸਵੇਰ ਦੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ, ਹਰ ਧੁੱਪ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂਦੀ ਹੈ।**
---
### 💧 **ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਸਿੱਖ:**
> ਮਾਂ–ਪਿਉ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਹਨ।
> ਜਦ ਤੱਕ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਧਨਵੰਤ ਹਾਂ।
> **ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਭਗਤੀ ਹੈ।** ❤️
Comments
Post a Comment